Werken in de horeca #1

Momenteel werk ik in de horeca. Perfect voor naast de studie, maar niet echt fulfilling om eerlijk te zijn. Toch gebeuren er telkens weer dingen op mijn werk waar ik om kan lachen, die mijn verbazing wekken of waarvan ik heel benieuwd ben wat jij ervan vindt. Vandaag in de horeca rubriek: ‘Ik ga uit eten en ik neem mee… MIJN TELEFOON’

De telefoon. Een onmisbaar ding. Zo ook in het restaurant waar ik werk. Vaak komen er twee vrienden, vriendinnen of een koppel bij ons eten. En zodra de bestelling is geplaatst, worden de telefoons tevoorschijn getoverd (als ze niet al paraat lagen op de tafel, smeekend om aandacht). De telefoons verdwijnen vaak niet uit de hand tot het eerste gerecht op tafel verschijnt. Dan volgt het moment dat één van de gasten vraagt: “kun je een foto maken”. Eerlijk, dit vind ik op drukke dagen een irritante vraag, want ik heb nog 1000 andere dingen te doen. Maar goed, ik zou het ook leuk vinden een foto van mezelf te hebben naast een gigantisch bord met eten, dus ik ga altijd wel akkoord.

Het fotomoment dus. Even lachen, je van je mooie kant laten zien. Ennn.. voorbij is het moment. De foto’s worden gepost op social media en af en toe wordt er een hapje genomen van het eten. Als de gasten eenmaal uitgegeten zijn, wordt ook de tweede hand weer herenigd met de telefoon. Gek tafereel. Ik bedoel, hoe gaat het dan wanneer je afspreekt? Op whatsapp:

A: “Hey girl, hey! Lang niet gezien, zin om morgen een hapje te gaan eten”bij Restaurant X?”

B: “Girl, yes! 19.0 uur afspreken?

A: “Deal. Ik zie je daar!”

B: “Yes, zin in!”

A: “Me too, heb je zolang niet gezien. Veel te bespreken.

B: “Yep. Indeed!”

En vervolgens komt er bijna niets terecht van dat bijpraten. Af en toe een foto aan elkaar laten zien op de telefoon of een selfie tussendoor en beamen hoe mooi of lelijk die is, maar that’s it. En waarom doen we dit eigenlijk? Waarom dan niet gewoon thuis blijven en dan met elkaar appen. Best vreemd om de moeite te nemen je op te tutten, uit huis te gaan, geld uit te geven en vervolgens geen woord met elkaar uit te wisselen (aangedikt voor uw leesplezier). Soms kan ik me er ook schuldig aan maken, hoor, maar zodra ik het doorheb, probeer ik het te stoppen. Met de nadruk op probéér.

Herken jij jezelf in bovengenoemde beschrijving? Of ben je werkzaam in de horeca en kan je hierover (en nog over heel veel andere dingen) meepraten? Let me know in the comments!

Binnenkort nog een column over werken in de horeca. Zie je dan – maar hopelijk daarvoor al – weer!

xo Rowan