Column | Wat wil jij eigenlijk worden, Row?

Mensen, mensen, dit is me een vraag die me maar al te vaak wordt gesteld. Ik studeer, ik blog, ik loop stage, maar ik ben niet in een hokje te stoppen. En ik heb het idee dat ’t iets is wat mensen moeilijk vinden. Toegegeven, ik vind het zelf ook moeilijk. Een elevator pitch over mezelf heb ik altijd klaar, maar die is nooit hetzelfde. Een elevator pitch over mijn blog heb ik eveneens, maar ook die verandert continue – ik verander immers ook (mijn blog en ik zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden).

Die continue verandering is wat mij soms tegen lijkt te houden in mijn professionele groei. Vaak zie je dat wanneer bloggers zich focussen op één bepaald onderwerp, ze sneller groeien. Maar wanneer je blogt over ááál je interesses, wordt dat een stukje moeilijker. Ik ben er het perfecte voorbeeld van: ik houd van blogartikelen maken over haar, beauty voor de donkere huid, etc. Tegelijkertijd zijn dat niet mijn enige interesses en wil ik het over meer hebben, zoals je inmiddels misschien al weet. Mijn blog is voor mij dan ineens niet meer makkelijk uit te leggen of te bevatten. Behalve in de volgende termen: een persoonlijk blog gevuld met al mijn interesses. And there you have it.

“Only problem is dat ik er moeite mee heb mijn creatieve uitspattingen in gestructureerde banen te leiden.” 

Vroeger. Back in the day. Ooit dacht ik dat ik op de gezegende leeftijd van 24 jaar al rond zou lopen op mooie hakken in een mantelpakje, my ish together en aan de slag bij één of andere corporate instelling. Oh, how wrong I was! Gaandeweg wilde ik – gelukkig -iets anders. Geen 9 tot 5 baan, geen mantelpakjes, maar wel de mooie hakken :). Toen startte ik in 2012 met mijn blog Roodjerow.blogspot.nl. Hier voelde ik me meteen op mijn plek. En toen ik erachter kwam dat ik van bloggen mijn beroep kan maken, liet ik mijn creatieve energie de vrije loop. Only problem is dat ik er moeite mee heb mijn creatieve uitspattingen in gestructureerde banen te leiden. Hoe doet de gemiddelde creatieveling dat? Ik ben geen Negin Mirsalehi met een heel team aan geordende mensen om mij heen. Ik werk vaak alleen en ben nog steeds op zoek naar een manier om alles te doen wat ik wil doen. En het liefst allemaal tegelijkertijd. Maar juist omdat ik van alles wil doen, doe ik vaak helemaal niks. Ik raak verlamd, krijg writer’s block en denk dat er toch genoeg content op het net te vinden is die veel beter is dan die van mij of dat ik maar eens een ‘echt beroep’ moet gaan uitoefenen. Kortom, ik voel me soms niet zeker over mijn pad en de keuzes die ik maak. Gewoon, omdat die keuzes niet de meest zekere keuzes zijn.

Maar dan bedenk ik me dat we in een nieuwe tijd leven. Af en toe komt een stemmetje boven drijven die mensen zich op hun gemak wil laten voelen of te veel wil conformeren. Dan lees ik echter lieve comments van jullie of ik krijg feedback van de mensen om mij heen en realiseer me dat ik niet zo moet twijfelen en gewoon moet doen. Ik ben ik en jij bent jij, we zullen nooit exact hetzelfde zijn. Mijn pad is anders dan het pad van mijn oud-klasgenoot met een echtgenoot, Msc in de Rechten en een baan bij EY. En dat is goed. Het zou anders ook maar een saaie bedoening zijn. Dus wanneer iemand mij een volgende keer vraagt wat ik ‘eigenlijk wil worden’, zal ik niet meer twijfelen, mezelf niet meer vergelijken en zeggen: ik wil de beste versie van mezelf worden, terwijl ik mijn creatieve stromingen de vrije loop laat.

Laat me hieronder weten hoe jij reageert wanneer iemand jou vraagt ‘wat wil je eigenlijk worden?’

Soso lobi, x Rowan