Wat een test

Wat een test

Laat ik voorop stellen dat ik écht mijn best doe, Lord knows I try. Maar met de hele zelfquarantaine is het moeilijk om weg te lopen van mijn gedachten. Ik word geconfronteerd met mezelf, met wie ik ben, wat ik denk en wie ik wil zijn. Ik kom er steeds meer achter dat ik onderweg ben naar wie ik wil zijn, maar intussen wel langs mijn huidige zelf en de soms moeilijke gedachten moet worstelen. 

Soms zijn er van die dingen die je liever niet hardop kan zeggen. Zoals ‘waarom zij wel en ik niet?’. En ik heb me lang verzet tegen die gedachte. Ook al heb ik van diverse mensen – die net als ik een stilgeboorte of stillbirth hebben meegemaakt – gehoord en gelezen dat gevoelens van jaloezie je kunnen overvallen. Zeker wanneer er om je heen levende kindjes worden geboren. Ik had met mezelf afgesproken dat ik hoe dan ook niet jaloers zou zijn. Dat er links en rechts levende kinderen worden geboren heeft niets te maken met die van mij die is overleden. 

Ik had met mezelf afgesproken dat ik hoe dan ook niet jaloers zou zijn.

Het is alleen zo moeilijk. ‘Zelfs’ voor iemand als ik. Iemand die best goed kan omdenken in lastige situaties. Iemand die denkt in oplossingen. Iemand die dingen overdenkt, maar ook snel de positieve kant van zaken ziet. Nu er echter een ware babyboom in mijn omgeving lijkt te zijn, kan ik even niet meer. Ik zie overal baby’s en babydingen. Instagram weet nog steeds niet dat mijn jongen is overleden en de advertenties slaan me om de oren. 

De confrontatie met anderen die zich in een levensfase begeven waar ik mezelf op een gegeven moment ook zag, die confrontatie is hard. Maar hij is nodig.

Misschien moet ik deze tijd nemen om te focussen op werk, schrijven en vooral denken aan de vrouw die ik wil zijn. Al weet ik dat ik toch echt de gevoelens en vragen die in mij opkomen over de hele situatie de ruimte moet geven. Zoals ik dat in het begin (al is het eigenlijk nog steeds het begin) ook deed. Ik sprak zoveel over Amari, over het verlies, over wat ik voelde tot in mijn tenen. Ik wist op dat moment ook goed dat veel dingen niet belangrijk zijn en mijn wereld was klein. Ik was vooral bezig met mijn kleine gezin. Nu is mijn wereld echter weer groter aan het worden, ondanks de zelfquarantaine. Ik ben weer aan het werk en ik ben weer actief op social media. De confrontatie met anderen die zich in een levensfase begeven waar ik mezelf op een gegeven moment ook zag, die confrontatie is hard. Maar hij is nodig. Ik kan niet van de wereld vragen om te stoppen met baby’s maken. Ik kan ouders niet vragen om toch maar niet hun babygeluk te posten. 

Bevallen van een levenloze baby Toen ik hoorde dat onze zoon was overleden, heb ik veel nagedacht en geschreven. Een eerste deel van mijn gedachten vind je hier.

Bevallen van een levenloze baby

Toen ik hoorde dat onze zoon was overleden, heb ik veel nagedacht en geschreven. Een eerste deel van mijn gedachten vind je hier.

Meer lezen

Het is de – voor mij – harde werkelijkheid. Een werkelijkheid waar ik nu alvast aan kan wennen. Stapsgewijs, dankzij de crisis die gaande is. Ik kan op afstand wennen aan mensen met baby’s. Zo is de klap face to face misschien wat minder hard. Dat vertel ik mezelf graag. Al bereid ik me wel voor op een misschien wel minder zachte landing. 

Meepraten? Dat kan in de comments. Liever een berichtje sturen? Dat kan via de contactpagina of stuur me een mail via info@rowanblijd.nl. 

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om te lezen. Tot de volgende keer, op het internet!

Gerelateerde verhalen

Leave a Comment

Leave A Comment Your email address will not be published

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

From Me To You

Wat een test

Laat ik voorop stellen dat ik écht mijn best doe, Lord knows I try. Maar met de hele zelfquarantaine is het moeilijk om weg te lopen van mijn gedachten.

Read More
Members Only

Mijn baby werd levenloos geboren met 38 weken. Allerlei emoties volgden. Hoe ik mijn bevalling en de periode erna heb beleefd, lees je hier.

Read More