Members Only

Members Only

Ik voel me een indringer. Had het er laatst nog over dat ik wel een kind heb gebaard, maar mij geen moeder voel. Bij het moederschap hoort het dat je een kind in je armen hebt. Dat hoort de beloning van die negen maanden een groeiend lichaam en gierende hormonen te zijn. Een kind in je armen aan het einde van een hevige bevalling. Zo’n bevalling waar je iedereen over vertelt van ‘nooit meer’ en ‘ik was uitgescheurd van hier tot daar’. Een kind maakt dat allemaal goed. Maar wat nu als je geen kind in je armen hebt aan het einde van die intense journey en minstens zo intense bevalling?

5 minuten lezen

Toen ik wist dat ik zwanger was, was het een beetje onwennig. Je krijgt immers zoveel ‘roze wolk’ beelden van zwanger zijn, maar geen handleiding van hoe het is wanneer het écht gebeurt. Ik liet het meeste gewoon over me heen komen: mijn ‘ingewijding’ als lid van de Club der Moeders, vlinders in mijn buik, nesteldrang, blije foto’s op Instagram, het gebeurde allemaal. Ook al had dit voor mij allemaal nét een andere dimensie, omdat ik het overlijden van mijn Oma Therese nog aan het verwerken was. Ik vond het gek om een nieuw leven te vieren, terwijl ik rouwde om een ander leven. Maar goed, het verdriet maakte plaats voor meer blije momenten met het leven dat groeide in mijn buik.

De eerste keer dat ik Amari zag tijdens de echo was bijna unreal. Ik kon mij moeilijk voorstellen dat het schoppende mensje op de monitor in míjn buik zat. Al snel wende ik echter aan het gevoel in mijn buik, de steeds krapper zittende spijkerbroeken en lekker aaien over mijn buik om het clichébeeld van een zwangere vrouw compleet te maken. Ik begon met het kopen van zwangerschapskleding – terwijl ik van diverse moeders had gehoord dat dat niet per se nodig was. Ik schreef ons in voor een zwangerschapscursus – al hoorde ik dat ook die niet per se nodig was (nu wel blij dat we dat hebben gedaan tho’!). En ik telde de dagen af naar mijn zwangerschapsverlof. Dan zou ik immers eindelijk tijd hebben om alle leuke babykleding te wassen en strijken en aan de slag te gaan met de babykamer. Better late than never, right?

“Wat een verlof in blijde verwachting moest worden, werd een gespannen periode met een wending die niemand zag aankomen.”

Ineens is het allemaal anders

Tijdens een van mijn reguliere echo’s kregen we te horen dat het hart van onze zoon niet meer klopte. Ik had eerlijk gezegd al een vermoeden dat er iets niet klopte, daarom wilde ik ook een echo. Dat zijn hart niet meer klopte, was een bericht dat een niet te omschrijven impact heeft op ons leven. Ik ben in deze korte periode al door zoveel emoties heengegaan, het is bijna niet te bevatten. Laat me je meenemen en uitleggen hoe ik me voelde nadat we te horen kregen dat Amari er niet meer was. Want wat een verlof in blijde verwachting moest worden, werd een gespannen periode met een wending die niemand zag aankomen

Ik vind het belangrijk om tot op zekere hoogte met je te delen hoe ik deze periode beleef. Het is zo moeilijk om de woorden te vinden voor zo’n groot verlies en vooral de pijn en het gat dat volgt. Ik ben zelf ook nog op zoek naar de juiste manier om de pijn te omschrijven. Weet in ieder geval dat ik er nog niet ben, maar ik ben er. 

Wrede grap

Amari’s hart klopt niet meer. Amari zit nog in mijn buik. Dit is niet hoe het hoort te gaan! Mij was een heel ander leven voorgehouden. Een met poepluiers, slapeloze nachten en lekkende borsten. Niet dit, niet een overleden grote kleine man in mijn buik!

Het moment dat ik hoorde dat ik natuurlijk moest bevallen van Amari leek een wrede grap. Ik wilde hem eigenlijk zo snel mogelijk uit mij hebben. Want wat voor nut had het nog om zwanger te zijn als je kindje reeds is overleden? Ik zag niet in waarom de gynaecoloog zei dat een natuurlijke bevalling het beste was. Waarom stelde hij niet ‘gewoon’ een keizersnede voor and let’s get this over with! Nu ben ik zo blij dat ik natuurlijk ben bevallen van Amari. En dat ik mijn tijd heb genomen om hem nog even te voelen in mijn buik, tegen hem heb kunnen praten en vooral ook de tijd heb genomen om stil te zijn en mijn bevalling te visualiseren. Ik zag hem glijden door het geboortekanaal en met gemak ter wereld komen. Ook al was ik van te voren gewaarschuwd door de arts, verpleegkundige én verloskundige dat de bevalling waarschijnlijk dagen zou duren, ik wilde daar niet aan. Amari dacht er hetzelfde over en kwam in een mum van tijd tevoorschijn.

Droombevalling

Ik had dus – in tegenstelling tot wat je zou verwachten – een droombevalling. Ik bedoel, ik had het moeilijk in de dagen naar de bevalling toe. Vooral mentaal was het een strijd, want hoe ga je in hemelsnaam een bevalling in wetende dat je kindje al is overleden op de plek waar hij het meest veilig wordt geacht? Ik heb gebeden, gemediteerd, van alles gedaan om mezelf tot kalmte te manen. Rouwen zou ik later doen vertelde ik mezelf. Maar doe dat maar eens.

Lees ook: 'Een Nieuw Hoofdstuk' Begin 2019 verloor ik mijn geliefde Oma Therese. Ik schreef daar een stukje over.

Lees ook: 'Een Nieuw Hoofdstuk'

Begin 2019 verloor ik mijn geliefde Oma Therese. Ik schreef daar een stukje over.

Lezen

Stillborn, but still born

Ik heb me als een razende ingelezen over levenloos geboren kindjes, ook wel stillborns genoemd. Zo wordt er gezegd dat je zeker je tijd moet nemen om afscheid te nemen van je kleine. Hem wassen en aankleden (als dat kan), met hem praten, voor hem zingen, aan hem ruiken, foto’s met hem en van hem maken. Doe het echt allemaal. Van te voren lijkt het misschien eng. En geloof me, van te voren hebben wij de verpleegkundige en verloskundige op het hart gedrukt om ons eerst te vertellen hoe Amari eruit zag voor ze hem aan ons zouden geven. Toen hij eenmaal geboren was, konden we echter niets anders dan ‘wat een mooie man!’ en ‘wat ziet hij er goed uit!’ zeggen, hem meteen beetpakken en bekijken. Hij was echt al een grote jongen – maar ja, wat wil je met 38 weken – en zag er superknap uit. Mooie volle rode lippen en een lichte snor, zoals ik die ook heb. Ha!

Nu was ik dan officieel moeder. Ik heb immers een mooie baby gebaard. Hij leefde alleen niet meer. Ik was lid van de mommyclub, maar zonder fysiek bewijs van mijn lidmaatschap. De zwangere buik verdween binnen een week, dus daaraan kon je het niet zien. Mijn borsten lekten melk, maar daar loop je niet mee te koop. Ik kreeg kraamzorg, maar de kraamverzorgster had haar witte jasje niet aan, om mij te ontzien en me er vooral niet aan te herinneren dat ze die eigenlijk wél aan had moeten hebben. Mijn hormonen waren a mess, maar echt bewijs voor mijn moederschap naar de buitenwereld had ik niet. Ik dacht onderdeel uit te maken van die exclusieve groep waar elke vrouw voor wordt klaar gestoomd en waarvan wordt gedacht dat elke vrouw überhaupt lid wil worden: de mommyclub. Een groep waar steeds meer van mijn vriendinnen inmiddels lid van zijn of elk moment kunnen worden.

Imposter syndrome

Toen mijn lidmaatschap in aantocht was, was ik dolblij. Ik verwelkomde vrouwen die ook lid zouden worden met open armen en ik voelde me andersom ook welkom. Vurige mommy’s online die het allemaal beter weten? Totaal geen last van gehad. Maar nu ik geen kind in mijn armen heb om mijn aanwezigheid bij de club te bewijzen of te verantwoorden, voel ik me een indringer. Ik heb imposter syndrome op een plek waar ik niet had verwacht er ooit last van te hebben. Men zegt wel dat ik een moeder ben en volgens de ongeschreven regels ben ik dat ook. Maar mezelf echt een moeder noemen en voelen, was in het begin echt moeilijk. Toen ik Amari verloor, zat ik immers al in mijn derde trimester(!). In die periode gaat men er niet meer vanuit dat je je kleine kunt verliezen. Ik moest – en moet – omschakelen en rekening houden met mijn nieuwe ‘normaal’.

Het maakt het daarom ook moeilijk en eerlijk is eerlijk, het steekt om nieuwe leden te verwelkomen bij de mommyclub. Deze nieuwe leden hebben straks immers wél fysiek bewijs van hun lidmaatschap. Terwijl ik om de zoveel tijd Amari’s graf bezoek, halen zij nachten door om hun kleine in slaap te wiegen.

Het afgelopen jaar heeft me geleerd dat het leven verrassend kan lopen. Een van de lessen die ik daar nu uithaal, is dat het leven kort is en dat ik vooral moet gaan voor wat ik wil. Dat zijn geen loze woorden, maar daden. Rouwen om het verlies van Amari heeft in mijn nieuwe normaal ook een plek. Rouwen om een leven dat had kunnen zijn. Zijn leven, mijn leven, ons leven.

Gerelateerde verhalen

3 Comments

  • 4 jaar ago

    Lieve Rowan, wat ontzettend moedig dat je dit wil delen met ons. Woorden schieten te kort terwijl de tranen de vrije loop nemen. Ik kan nog niet eens half bevatten hoeveel hartzeer dit moet geven. Wat ben je een strijder en ontzettend krachtige vrouw! ❤️

  • Stan
    4 jaar ago

    Knap en krachtig geschreven Rowan!

    Soso lobi xxx

  • Amber
    4 jaar ago

    Woorden schieten te kort na het lezen van dit verhaal. Wat een krachtige vrouw ben je en zo moedig dat je dit wilt delen. Ik stuur je heel veel liefde en kracht xxx

Leave a Comment

Leave A Comment Your email address will not be published

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

From Me To You

Wat een test

Laat ik voorop stellen dat ik écht mijn best doe, Lord knows I try. Maar met de hele zelfquarantaine is het moeilijk om weg te lopen van mijn gedachten.

Read More
Members Only

Mijn baby werd levenloos geboren met 38 weken. Allerlei emoties volgden. Hoe ik mijn bevalling en de periode erna heb beleefd, lees je hier.

Read More