Little Miss Rona

Little Miss Rona

5 minuten lezen

Het leven lijkt ineens één grote film of een soort serie van bizarre events. Middenin het verwerken van het verlies van niet alleen Amari, maar ook mijn Oma en Opa, lijkt het leven zoals we dat kenden tot stilstand gekomen door het coronavirus.

Een illuster virus dat een van de vele ver van mijn bed shows leek, totdat ik een aantal betrouwbare onderzoekers op Twitter al in januari aan de bel zag trekken. De voorspellingen die zij deden, maakten dat ik de paniek in mij al voelde opborrelen. Al was het geborrel nog ver weg, want hoe groot was immers de kans dat een Chinees virus ook hier in ons ‘veilige’ Nederland voet aan de grond zou krijgen? 

Tot daar het Chinese nieuwjaar, carnaval in het Zuiden en de jaarlijkse skivakanties waren. 900 Vindicat-leden zei u? Ah, ze kunnen gewoon terugkomen naar Nederland zonder eerst allemaal getest te worden en vervolgens in quarantaine te worden geplaatst. Oké, oké. Vast alles onder controle. Carnaval wordt altijd in kleine groepen gevierd zei u? Ah, oke, geen zorgen dus. Geen handjes meer schudden? No problemo. 

Intussen groeien de zorgen in Italië en worden er steeds meer mensen ziek. De complottheorieën vinden inmiddels ook hun weg naar mening Whatsappgesprek en Facebookgroep en de gevleugelde uitspraak ‘het is maar een griepje’, verdwijnt ook langzaamaan naar de achtergrond. 

Foto: Rowan Blijd, 2020

Hoe maak je plaats voor je persoonlijke verdriet en verwerking op het moment dat de wereld ook nog eens in de fik staat?

Hoe maak je plaats voor je persoonlijke verdriet en verwerking op het moment dat de wereld ook nog eens in de fik staat? Ik heb eerlijk gezegd nog geen idee hoe. Ik probeer af en toe te werken als afleiding, oude hobby’s als fotografie weer nieuw leven in te blazen, probeer artikelen, video’s en podcastideeën uit. Én ik doe elke dag mee met Nederland in Beweging. Het geeft me structuur. Hoop echt dat NIL zo’n programma is dat ook nog bestaat wanneer ik ouder ben. 

Gezond kapitalisme

Het leven als zwangere vrouw lijkt bijna een heel andere lifetime met alles wat er nu gebeurt. Ik merk dat ik in het begin van de coronacrisis bijna terugverlangde naar een gezond functionerend kapitalistisch systeem. Alles is dan veel duidelijker en ik kan me dan weer lekker bezighouden met de race naar de top – die overigens slechts enkelen van ons halen. En ook al weet dat kapitalisme uiteindelijk voor niemand gezond is. En dat socialisme de weg is. Nietwaar, kameraden? 

Gelukkig zijn daar de vaste momenten met mijn vangnet in de vorm van familie, vrienden, psycholoog en partner. Zij helpen mij met rationeel nadenken, wanneer ik op sommige momenten wil wegzweven en het leven zie veranderen in een grote dramatische apocalyptische science fiction film.

Intussen probeer ik ook zelf in het hier en nu te blijven en dus present te zijn. Al is het is een uitdaging. Zeker met alle ruis om me heen. Maar het thuis zijn helpt me te centreren en te resetten. En de videocalls met mijn psycholoog (dank u, God voor het internet) bieden ook grote steun.

Laat ik eerlijk blijven en zeggen dat de aanwezigheid van het coronavirus en het verlies van Amari mij heel veel angst inboezemen, maar tegelijkertijd ook veel rust geven. Beide maken voor mij namelijk duidelijk dat niets belangrijk is en dat wij vooral veel waarde toekennen aan dingen die dat lang niet altijd zijn. Hoe belangrijk is het nou om een kop koffie van €4 te kopen, bij elke industriefeestje aanwezig te zijn of ? En hoeveel belangrijker is het daarentegen om samen te zijn met je geliefden en met hen mooie herinneringen te maken? Of om met jezelf en je eigen gedachten te zijn en jezelf eens helder te horen. Eens te horen wat écht je hartewens is of waar je in jezelf juist nog wat werk moet verrichten.

I get it, het is allemaal eng en nieuw

 Voor mij helemaal, sis. Ik heb de afgelopen maanden veel diepe dalen gekend en ik geef toe dat ik het allemaal nog niet zelf kan en af en toe de extra hulp en support nodig heb. Maar wanneer je even stopt met de race van deze eeuwig doordraaiende maatschappij, al dan niet gedwongen, is het dat je jezelf weer kunt bereiken. Jezelf horen zonder dat je aan je gedachten kunt ontsnappen door de dagelijkse dingen is niet makkelijk. Je komt jezelf letterlijk tegen. Maar het lijkt mij een mooie tijd om juist daar ruimte voor vrij te maken. Let wel, als je omgeving dit allemaal toelaat natuurlijk. Ik besef me dat ik het voorrecht heb me in een rustige omgeving te begeven. Want al is het huis klein, we geven elkaar hier de ruimte en tijd voor onszelf. Ik weet dat helaas niet iedereen zo’n prettige of veilige omgeving heeft om op terug te vallen. Mocht je mensen kennen die op zoek zijn naar een beetje ademruimte, check ze dan regelmatig om te zien hoe het met hen gaat. Deze crisis raakt ons allemaal in meer of mindere mate. Als het ons een ding moet leren, is het solidariteit in de breedste zin van het woord. Ook hierna.

Gerelateerde verhalen

Leave a Comment

Leave A Comment Your email address will not be published

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

From Me To You

Wat een test

Laat ik voorop stellen dat ik écht mijn best doe, Lord knows I try. Maar met de hele zelfquarantaine is het moeilijk om weg te lopen van mijn gedachten.

Read More
Members Only

Mijn baby werd levenloos geboren met 38 weken. Allerlei emoties volgden. Hoe ik mijn bevalling en de periode erna heb beleefd, lees je hier.

Read More