Geef mij m’n bed maar

30.586 dingen tegelijk doen op één enkele dag is echt iets voor mij. Ik doe het every day lijkt het wel. Correctie: ik wil het elke dag. Maar het komt er vaak maar niet van, waardoor ik soms gewoon helemaal niets meer doe. Ik blokkeer als het ware (sounds familiar?). De 21 Dagen Challenge zie ik als een manier om een soort structuur aan te brengen in mijn dagelijks leven. En ook om een balans te vinden tussen het bloggen en school bijvoorbeeld.

Vandaag deel ik een van mijn hersenspinsels met je: uitgaan & ik.

Ik kan mij nog herinneren dat ik niet kon wachten om ein-de-lijk uit te mogen. Toen ik op de middelbare school zat, mocht ik zelden tot nooit – met nadruk op nooit – uit van mijn moeder. Tranen met tuiten gehuild, vriendinnen die ik het voor me liet vragen en het bekende ‘maar Liesje en Lotje mogen wel’ verhaal heb ik bij haar opgehangen. Het mocht niet baten. Ze had een stalen wil.

Toen brak echter mijn studententijd aan. Tijdens de introductie week maakte ik al voorzichtig kennis met de verscheidene uitgaansgelegenheden die Amsterdam te bieden heeft. And I was starting to like it. Eindelijk kon ik in de lampen hangen, eindelijk maakte ik dat mee wat vele mede studenten al eerder hadden meegemaakt: feesten tot de zon weer opkomt.

Side note: dit verhaal is hier en daar wat aangedikt voor jouw entertainment.

Maar nu, lieve mensen, heb ik het wel een beetje gezien met uitgaan. Ik ga liever vroeg naar bed dan dat ik een dansje doe in de club. En ik vraag me af: what’s going on with me?! De Rowan die stond te trappelen om het Amsterdamse nachtleven in te duiken, is niet meer. Ze heeft plaats gemaakt voor de ‘granny‘ versie van mezelf. Zoals anderen mij maar al te graag lijken noemen tegenwoordig.

Alhoewel, een granny zou ik mezelf niet noemen. Ik ben nog altijd down voor een bioscoopje hier of daar, uiteten gaan en gezellig op bezoek gaan bij vrienden. Maar het idee dat ik me elk weekend weer moet opdoffen en een outje moet halen, schrik van mijn bankrekening en me bedenk dat ik noooit meer zoveel geld zal uitgeven. Neh, dat kan ik even niet meer aan.

Misschien dat het gevoel van een grande fiësta vieren weer terugkeert na verloop van tijd. Misschien ook niet. Wat ik in ieder geval wel merk is dat ik de tijd die ik nu fitter ben en bewuster ben van wat ik aan doen bent. Want hoe ik het ook wend of keer, na een avondje stappen, begint de volgende dag mijn dag pas heel laat en heb ik dus veel uren laten liggen die ik nuttig had kunnen besteden. Ik probeer nu niet de moraalridder uit te hangen, want ik vind nu eenmaal dat iedereen de uitgaansperiode moet hebben ervaren. Ik merk echter wel dat naarmate ik serieuzer bezig ben met mijn doelen, ik er minder tijd voor heb, omdat ik mijn tijd bewuster indeel.

Nu rest mij de vraag aan andere twintigers: ken jij dit gevoel? Dat gevoel van vroeger ieder feestje willen pakken en overal bij willen zijn, niets willen missen ten opzichte van: geef mij mijn bed maar, zodat ik morgen weer fris en fruitig op kan?

Let me know!

Soso lobi, x Rowan