Een nieuw hoofdstuk
Een nieuw hoofdstuk
Ik heb lang nagedacht over deze post. Ben er steeds aan begonnen om het vervolgens lange tijd in mijn concepten te laten staan. Ik wist niet of het een video moest worden, een podcast of een artikel. Ik koos voor het laatste, want zo kon ik mijn gedachten op een rijtje zetten, redigeren en uiteindelijk – zoals nu – publiceren.
Luister altijd naar je gevoel
Het afgelopen jaar was er een waarin ik veel vragen over het leven, over familie, vrienden, mijn carrière en toekomst. Toen het jaar 2018 op haar einde liep, had ik een gevoel van spanning in mijn buik. Het was niet per se gezonde spanning, al wilde ik graag dat het daarin zou veranderen. Maar hoe ik mijn mindset ook probeerde een positieve draai te geven, het ging niet.
Mijn gevoel van vorig jaar kan ik het beste omschrijven als iets dat een grote verandering aanvoelt en aangeeft. Ik wíst gewoon dat het geen jaar zou worden als daarvoor. 2019 zou mijn jaar van transformatie worden. And boy, was I right…
And boy, was I right…
In deKleurrijke Top 100 op nummer 5, nieuwe mooie hoogtepunten voor Spot On, meer spreekmogelijkheden en aanschuiven als pannellid, bestuursvoorzitter worden van Vers in de Pers (NVJ) en als kers op de taart een nieuw huis en baby!
Lees ook: Genomineerd voor een Viva400 Award
Hoewel ik dit nieuwe leven verwelkom en omarm, moest ik ook de tijd nemen om afscheid te nemen van een oud leven: dat van mijn Oma. Haar overlijden heeft me heel veel pijn gedaan. En hoewel ik haar leven nog altijd vier, is het best gek dat ik haar niet even kan bellen of random langs kan wippen wanneer ik weer eens in Rotterdam ben. Ik ben opgegroeid in dezelfde straat als mijn Oma. Sliep meerdere dagen per week bij haar, een van mijn eerste vakanties ooit was met haar. En ik kon alles met haar bespreken. Hoewel ik haar soms streng vond, kon ik tegelijkertijd van alles bij haar doen wat ik van mijn moeder niet mocht. Denk aan dingen als GTST kijken, suiker in mijn thee, tv kijken in bed. Wat genoot ik daarvan als kind (en volwassene).
Als ik twijfels of vragen over het leven had, kon ik altijd bij mijn Oma terecht. Of als ik weer eens last minute een outfit of koto nodig had, kon ik – nadat ik een hele preek had gehad over waarom ik toch altijd dingen op het laatste moment laat aankomen – altijd bij Oma Therese aankloppen.
Vier het leven
Ik vier mijn Oma’s leven door niet langer af te wachten als ik iets wil. Duidelijker keuzes te maken en niet te lang in een grijs gebied te hangen. Maar ook door me niet druk te maken om zaken die er eigenlijk niet toe doen. Toen ik die bewuste dag van haar overlijden met mijn familie in haar kamer zat, wist ik wat voor mij echt belangrijk is: mijn (gekozen) familie en mijn gemoedsrust. Alles daaromheen is ruis.
Hoewel het een proces is en ik mezelf daar soms aan moet helpen herinneren. Ben ik dankbaar voor dat moment van realisatie. En blij dat zo’n moment van afscheid nemen ook ruimte maakt voor nieuwe herinneringen en dankbaarheid.
Lieve Oma Therese, deze is voor u. Mi lobi wang, mi wan ai karoe.